حاصل نمایند.  امروز مردم ما با استفاده از فرصت نظریات و انتقادات شان را نسبت روند جریانات سیاسی ، اقتصادی و امنیتی در کشوراز طریق ویبسایت ها و برنامه های  دیدگاه و حقیقت تبلورمیدهند. امروز اکثر قلم بدستان و دانشمندان جامعه ما نا خوشنودی و نا رضایتی شان را از روند ادامه نظام تک قومی  و تعین سرنوشت آینده افغانستان این سرزمین رستاخیز بلخی ها که تمدن  بیشتر از 10000 هزار ساله دارند از طریق برگزاری تظاهرات ، نشست ها و تدویر سمینار ها و کنفرانس ها به گوش جهانیان میرسانند و ایمان دارند که  تنها فرهنگ راستی و صداقت ، دلسوزی و ترحم به دیگران و دفاع از منافع ملی و ارزش های انسانی میتوان آینده درخشان را به وجود آورد  و از ادامه دروغ بافی ، فریب دادن ، معامله های پشت پرده  و پذیرفتن رنج های بی پایان ، بازی های بی رحمانه بالای سرنوشت شان و پخش کردن برنامه های که خلاف فرهنگ و رسوم و آداب آن سرزمین باشد نفرت شان را ابراز میدارند.

تلویزیون ها باید زیر بار  خواست بیگانه ها نروند بلکه برعکس کوشش نمایند تا از طریق پخش برنامه های شان از منافع ملی کشور دفاع نمایند.

امروزمردم افغانستان ازسیر حوادث تلخ تاریخی و  چشم پوشی  از واقیعات و حوادث دردناک نظام های مستبد تک قومی آگاهی کامل حاصل کردند و خواهان داشتن  یک  نظام دموکراتیک و قانونمند که به اساس معیار های حقوقی و عدالت اجتماعی استوار باشد میباشند و به این باور اند که ادامه و تکرار جنایات و اشتباهات نا بخشودنی  کشور را به تجزیه خواهد کشاند و نفرت و انزجار مردم  در سراسر جهان افزایش خواهد یافت.

تلویزیون ها باید کوشش نمایند تا فرهنگ هزاران ساله که از نیاکان دور اندیش ما باقی مانده است حفظ نمایند و در تربیت خانواده ها برنامه های سودمند را آماده سازند تا برنامه های شان مثمر و موثرتمام شود و تلاش نمایند تا  اخلاق کودکان  را از طریق پخش فلم ها و سریال های هندی ، موسیقی های دوامدار و  برنامه های مزخرف فاسد نسازند و جوانان را به بیراهه نکشانند.

به عقیده اکثر روشنفکران به عوض داشتن ده ها شبکه تلویزیونی باید کوشش شود تا زمینه رفاه و آسایش را برای مردم فراهم ساخت و از تکرار فاجعه انسانی که تنها در سال 1386 در اثر بم های انتحاری و اثرات زمستان سرد هزاران انسان جان های شرین شان را از دست دادند دست ها و پا های شان قطع گردید جلوگیری گردد. مصارف این تلویزیون ها که هم در داخل و هم در خارج افغانستان پخش میگردد رقم سرسام آوری است تنها پخش برنامه های خارجی هر یک از این تلویزیون ها که از طریق ستلایت هادر نقاط مختلف جهان پخش میشود روزانه 20 تا 30 هزار دالر امریکانی مصرف دارد.

سوال این است که  این پول ها چرا بی جا مصرف گردد  و این کانالهای تلویزیونی  برای چی و برای کیست؟ اگر برای ملت افغانستان است آنها تا حال چندین بار نفرت و انزجار شان را در سراسر جهان نسبت به این شبکه های تلویزیونی ابراز داشتند و به عوض خواهان ایجاد شرایط آموزشی و سواد آموزی و داشتن نان هستند و بار ها تاکید داشتند که از داشتن ده ها کانال تلویزیونی که به نفع خارجی ها تمام میشود خود داری گردد و فقط یک کانال که روزانه 8 تا 10  ساعت برنامه داشته باشد کافی میباشد.

بیبینید شهروندان عزیز آیا ازین برنامه ها  دختران و پسران ما چیزی را خواهند آموخت؟ جواب واضح است که چنین برنامه ها جوانان ما را از فرا گیری علم ودانش ، احساس وطنپرستی و مردم دوستی دور ساخته و آنهارا به گمراهی ابدی میکشاند  و  آینده خوب را برای آنان  نمیتوان انتظار داشت.